نوفل لوشاتو در صدر اخبار جهان (قسمت سوم)

محل آماده شد و همگی آماده پذیرایی شدیم. فردای آن روز خبر دادند که امام و همراهان راهی پاریس شده اند. قرار بر این بود که به جز چند نفرازخودی ها، فعلا کسی از ورود امام مطلع نگردد. به اتفاق آقای بنی صدر، سودابه شدیفی و چند نفر از دوستان مانند آقایان دکتر مهدی عسگری، دکتر أحمد سلامتیان، دکتر عروجی (جراح)، مهندس رضا بنی صدر، فائق بی ریا آیت الهی و ایرج غضنفر پور به فرودگاه رفتیم.

آقایان دکتر حسن حبیبی و صادق قطب زاده جداگانه با کویت و نجف در تماس بودند و قاعدتا باید در فرودگاه حاضر می بودند، اما از آنان خبری نبود. ما فکر کردیم در ساعت حرکت و یا محل فرودگاه اشتباه شده است، لذا از همان فرودگاه با نجف تماس گرفتیم. سید حسین خمینی فرزند آقا مصطفی گوشی تلفن را برداشت و گفت أمام و همراهان حرکت کرده اند، شاید در فرودگاه دیگری به زمین نشسته باشند. بلافاصله به فرودگاه شارل دوگل رفتیم. مسئول فرودگاه گفت یک هواپیما ساعتی قبل به زمین نشست که چند نفر روحانی پیاده شدند و رفتند. ما فکر کردیم امام و همراهان بودند. دوباره به فرودگاه اورلی بازگشتیم. حضرات همه جمع شده بودند. نزدیک ظهر هواپیما به زمین نشست. امام و سید احمد آقا، دکتر یزدی و آقایان دعایی و فردوسی پور پیاده شدند و به سالن فرودگاه آمدند.

آقای دکتر یزدی بلیت ها را به پلیس نشان داد و پس از مهر شدن آنها، به طرف ما آمده اند. آقای قطب زاده قبل از همه جلو رفت و مصافحهای صورت گرفت. امام لبخند رضایت بخشی زد و احوالپرسی گرمی کرد. پس از او آقای بنی صدر رفت و دیده بوسی کرد، اما با احوالپرسی مختصر ولی نه به گرمی آنچه با قطب زاده انجام شده بود. سپس آقایان دکتر حبیبی، دکتر عسگری، دکتر سلامتیان، دکتر عروجی و بقیه افراد یکی یکی با امام دیدار کردیم.

امام جز دو نفر اول، دیگران را برای اولین بار بود که می دید و شناخت زیادی نداشت. اما همان طور که آقای دکتر یزدی در خاطراتشان اشاره کردند، ایشان در مسیر راه از وجود دسته بندی ها و اختلاف ها آگاه شدند.

از خبرنگاران و فیلمبرداران خبری نبود. قرار بود اطلاعی داده نشود، فقط دو نفر از دوستان برای عکس گرفتن آمده بودند که دوربین یکی از آنها فیلم نداشت و درب دوربین دیگری بسته بود و لذا هیچ عکس و فیلمی از آن لحظات به جای نماند.

موقع ورود به سالن فرودگاه، لحظه ای بود تماشایی. امام با چهره مصمم و جدی، مانند کسی که با لباس رزم وارد میدان کارزار شده باشد قدم بر می داشت؛ کاملا هوشیار و آماده ستیز و "هر چه بادا باد".

ورود ایشان و چند نفر روحانی در فرودگاه برای مردم آن دیار جالب و تماشایی بود (مردم فرانسه عموما طرفدار موضوعات تازه و بدیع هستند) در دو طرف أمام آقایان قطب زاده و یزدی حرکت می کردند، طوری که مجالی برای نزدیک شدن دیگران نبود. گاه گاهی هم آهسته مطالبی رد و بدل می شد. امام اما کاملا ساکت بود و با هوشیاری خاصی که داشت به سخنان آنان گوش می داد. (قبلا گفته شد ایشان از وجود اختلاف ها و دسته بندی ها مطلع شده بودند آقای بنی صدر و دیگر همراهان دور از آنان حرکت می کردند. حاج سید احمد پشت سر ایشان و گاهی اگر فرصت دست می داد در کنار ایشان قرار می گرفت.

از پلکان پایین آمدیم. به جلوی در که رسیدیم، آقای قطب زاده که فکر می کرد زمینه مساعد را آماده کرده به امام گفت برایتان آماده شده بفرمایید . امام کمی مکث کرد. آقای بنی صدر به امام نزدیک شد و گفت ما منزل تهیه کرده ایم. امام بلافاصله پیشنهاد بنی صدر را پذیرفت. درست به یاد ندارم ولی مثل اینکه قبلا در این باره با حاج احمد صحبت شده بود و آنها نسبت به آقای بنی صدر اعتماد بیشتری داشتند. این موضوع را از آن جهت می گویم که چند روز بعد در جلسه ای حاج سید احمد به ما گفت آقای بنی صدر را از خود می دانیم. بعد از آنکه امام پیشنهاد را پذیرفت، آقای فائق بی ریا اتوموبیلش را به طرف درب فرودگاه آورد. امام، آقای دکتر یزدی، آقای بنی صدر و سودابه شدیفی در اتومبیل نشستند و به طرف منزل ما حرکت کردند. آقای قطب زاده و حاج سید احمد و دکتر حبیبی در اتومبیل قطب زاده سوار شدند. آقای قطب زاده به من گفت شما هم می توانید با ما بیایید. یک نفر از وکلا که از دوستان قطب زاده بود هم سوار اتومبیل شد و حرکت کردیم.