نوفل لوشاتو در صدر اخبار جهان (قسمت دوم)

بدین گونه بود که پایه های سیاسی او و این گروه گسترش چشمگیری یافت و روزبه روز مســتحکمتر و منظمتر میشــد، از اینرو رقبا یکی پس از دیگری خلع ســاح میشــدند و البتــه حرف و فکر قابل مالحظه ای هم نداشتند.

گویندگانوکنشگران

صحبتهای این چند روز اعتصاب غذا بر محور مطالب زیر دور میزد: مســئله موازنههــا )موازنه منفــی، موازنه مثبــت، موازنه التقاطی(، مادیــت و معنویت، اقتصــاد توحیدی، نفت و کنسرســیوم، شــخصیت و جایگاه مدرس در تاریخ، اســتقالل و آزادی، پخش قدرت و کیش شــخصیت. این ســخنان نزد نســل جوان از تازگی و ویژگی خاصی ً اینکه کسی توانسته با این وسعت برخوردار بود، مخصوصا نظر به مبانی اصلی انقالب و اســام توجــه کند، مورد تحسین واقع میشد. ســخنان آقای بنیصدر اما بهعلت پارهای از مشــکالت ُرد ســریع و قابلتوجهی پیدا کند؛ کالمی نمیتوانست ب ً زیرا: اولین مشــکل این بود که مفروض گفته میشــد و از پیچیدگی خاصی برخوردار بود، بدین معنی که تقریبا جنبه تخصصی به خود میگرفت و از درک و فهم عامه ً به خاطر آنکه بیشــتر در خارج از کشــور خارج بود؛ ثانیا اتفاق افتاده بود، کمتر با عمل هماهنگ بهنظر میرسید؛ ً بهواســطه آنکه وقت کافی نداشــت، در عمل کمتر ثالثا ً ضعیفی برخوردار شرکت داشــت و از سازماندهی نسبتا بود. از اینرو گنگ و مبهم بهنظر میرســید بهطوریکه گروه ما مجبور بود جلسات جداگانه برقرار کند تا بتواند توضیحات الزم ارائه دهد. با تمام این موارد، ســخنان این چندروزه تأثیر چشمگیری داشــت، بهطوریکه مردم و دانشجویان آن دیار و عدهای از افراد که از دیگر کشورها آمده بودند جذب گروه شدند. در بین گردانندگان که از نجف و پاکســتان آمده بودند، حجتاالســام محمد منتظری و دکتر هادی نجفآبادی به حمایت از بنیصدر برخاســتند و نسبت به قطــبزاده موضع منفــی گرفتند. علت این نزدیکــی و دوری دالیل بسیار داشت، از همه بارزتر این بود آقای بنیصدر اهل علم و پژوهش بود و در مطرحکردن مسائل و ارائه نظریــات و پیشــنهادات از ویژگی قابلمالحظهای برخوردار بود. دوم آنکــه با کســانی در ارتباط بود که آنها نیز اهلقلــم و پژوهش بودند و میتوانستند بهسادگی جذب نیرو کنند. در بیــن گرداننــدگان، امــا آقای مهنــدس غرضــی موضــع دیگــری داشــت؛ در نامه یا گفتوگوی خصوصی )درست به خاطر ندارم کدامیک( به امام گفته یا نوشته بود اعتصاب غذا خوب برگزار شد، ولــی اختالفنظر حضــرات )بنیصدر و قطــبزاده( بیدردســر نبود. آقای بنیصدر از همان ابتدا نســبت به آقای مهنــدس غرضی خوشبین نبــود و این موضوع تا پایان و حتی بعد از انقالب اســامی ادامه داشت. آقای غرضی برای اعتصابکنندگان از تاریخ سخن میگفت و فتوحات نادرشاه را یادآوری میکرد و شخصیت ممتاز او را میستود. بدون آنکه از معایب او سخن بگوید.

این نوع قضاوت یکبعدی از نظر اینجانب که پای بعضی از سخنان او مینشستم شبههبرانگیز بود یا شاید اگر از معایب او سخن گفته بود، در آن جلسات حضور نداشتم. آقای صادق طباطبایــی از دیگر برگزارکنندگان بود که از کشــور آلمان آمده بود، ایشــان ابتدا با آقای بنیصدر تا ً از او فاصله گرفت و حــدودی همراه بود، ولی متدرجــا به آقای قطبزاده نزدیکتر شــد. آقــای محمد ترکمان تاریخنــگار ازجملــه گردانندگانی بود که بــا هیچکدام از طرفین همکاری و همراهی نداشــت. ایشــان قدرت بســیجکنندگی زیادی داشت و از اســتعداد و صداقت ویژهای برخوردار بود. اهل بازیهای سیاســی و کســب قــدرت و اتالف وقت نبود و این خصوصیت را تا بعد از انقالب اســامی همچنان حفظ کرد و یکی از مورخان مؤثر تاریخ ایران شد.